تبیین روابط استراتژیک ایالات متحده آمریکا و شورای همکاری خلیج فارس پس از اشغال کویت (2013-1990) بر اساس رویکرد رئالیسم تهاجمی

ایالات متحده آمریکا و شورای همکاری خلیج فارس را باید دو بازیگر مهم در منطقه خلیج فارس تلقی کرد. این دو بازیگر در طول چند دهه اخیر روابط استراتژیکی را با هم داشته اند که هر چند در طول این مدت تغییر شکل داده است اما ماهیتا یک هدف را دنبال می کرده است که عبارت است از: تامین ترتیبات امنیتی منطقه ای. در سایه همین ترتیبات امنیتی منطقه ای این کشورها که یکی به دنبال اعمال هژمونی خود برآمده است و دیگری یعنی اعضای شورای همکاری خلیج فارس به دنبال حفظ امنیت و بقای خود برآمده اند از طرق مختلف در صدد شکل دهی به این نظم امنیتی برآمده اند که به عنوان مثال می توان از احاله مسئولیت و ایجاد موازنه نام برد که یکی با واگذاری ایالات متحده آمریکا به شورای همکاری خلیج فارس و دیگری با حضور مستقیم این کشور در منطقه دنبال گردیده است. با توجه به این مسائل این پژوهش بر آن می باشد تا به بررسی این روابط استراتژیک پرداخته و به تبیین آن ها بپردازد. سوال اصلی این پژوهش بر این است که روابط استراتژیک ایالات متحده آمریکا و شورای همکاری خلیج فارس پس از اشغال کویت به چه صورتی بوده است؟ فرضیه ارائه شده بر این است که این روابط به صورت تقابلی و رویارویی با ایران می باشد که با استفاده از مکانیزم هایی که در بالا بدان ها اشاره گشت دنبال می گردد. از سوی دیگر به دلیل نقش بحران ها در تشدید حضور ایالات متحده و عمیق تر گشتن این روابط، به بررسی این بحران ها خواهیم پرداخت. این پژوهش با روش توصیفی-تحلیلی در صدد تبیین این روابط برآمده است و نتیجه این پژوهش بر آن است که این روابط در جهت تحقق اهداف آمریکا و رویارویی با کشورهای معارضی نظیر ایران شکل گرفته است که مسائل گوناگونی نظیر انقلاب اسلامی، بحران های منطقه ای، حوادث 11 سپتامبر2001 و... در آن تاثیر داشته اند. پایان نامه حاضر به بررسی روابط استراتژیک ایالات متحده و شورای همکاری خلیج فارس می پردازد. در موضوع حاضر روابط استراتژیک ایالات متحده و شورای همکاری خلیج فارس به صورت تهاجمی تبیین گردیده است و بر آن است که این روابط بنا به دلایل استراتژیک بر علیه ایران رقم خورده است. همچنین بحران ها از جمله عواملی هستند که که به تشدید بعد تهاجمی این روابط افزوده است.